Opowiadania bizarne [Dokument dźwiękowy]

Audiobook

W koszyku

oceń

Opowiadania bizarne [Dokument dźwiękowy] / Olga Tokarczuk. - Kraków : Wydawnictwo Literackie ; [Warszawa] : Audioteka, 2018. - 1 płyta audio (CD-MP3) (6 godz. 43 min) : zapis cyfrowy, stereo ; 12 cm.

Autor

Tokarczuk Olga (1962- ) Autor Kuboth-Schuchardt Kamila (1986- ) Wykonanie Zborowski Wiktor (1951- ) Wykonanie Bonaszewski Mariusz (1964- ) Wykonanie Baar Kamilla (1979- ) Wykonanie Kowalik Maciej (1984- ) Wykonanie Jarociński Robert (1979- ) Wykonanie Stenka Danuta (1961- ) Wykonanie Cielecka Magdalena (1972- ) Wykonanie Kosior Filip (1992- ) Wykonanie

Forma i typ

Audiobooki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Gatunek

Opowiadania i nowele Audiobooki Dokumenty dźwiękowe

Świat staje się coraz bardziej bizarny. Najnowszy zbiór opowiadań Olgi Tokarczuk. Zaskakujące i nieprzewidywalne opowiadania, dzięki którym inaczej spojrzymy na otaczającą nas rzeczywistość Pochodzące z języka francuskiego słowo „bizarre” znaczy: dziwny, zmienny, ale też śmieszny i niezwykły. Taka właśnie - zadziwiająca i wymykająca się wszelkim kategoriom - jest najnowsza książka Olgi Tokarczuk. Dziesięć opowiadań. Każde z nich toczy się w innej przestrzeni. Wołyń w epoce potopu szwedzkiego, współczesna Szwajcaria, odległa Azja i miejsca wyimaginowane. Czym jest poczucie dziwności i skąd ono pochodzi? Czy dziwność jest cechą świata, czy może jest w nas?

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

BARWNA (młodzież)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. AM Tok (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga dotycząca uczestników/wykonawców

Czytają: Kamila Kuboth-Schuchardt, Wiktor Zborowski, Mariusz Bonaszewski, Kamila Baar-Kochańska, Maciej Kowalik, Robert Jarociński, Danuta Stenka, Magdalena Cielecka, Filip Kosior oraz Olga Tokarczuk.

Uwaga dotycząca wymagań systemowych

Nagranie w formacie mp3.

Recenzje:

Najgorsze bywa to, co powtarzalne, rytmiczne, niezmienne, przewidywalne, nieuchronne i bezwładne – to, na co się nie ma wpływu, a co chwyta w swoje kleszcze i targa ze sobą do przodu. / O. Tokarczuk Napisać, że Olga Tokarczuk jest wybitną polską pisarką, to jakby nic nie napisać. Laureatka wielu prestiżowych nagród, w tym dwukrotnie Nagrody Literackiej Nike za powieść Bieguni (2008) oraz za Księgi Jakubowe (2015), uhonorowana Nagrodą The Man Booker International Prize 2018 za powieść Bieguni. (...) Tokarczuk to pisarka przenikliwa, obserwująca, nieszablonowa, zaskakująca, bezkompromisowa, nie dająca się zamknąć w żadne ramy. W najnowszej książce Opowiadania bizarne zabiera czytelników w niezwykłą wyprawę do świata jawy, snu, tajemniczości, groteski, fantastyki, a nawet grozy.
Zbiór składa się z dziesięciu opowieści i już sam jego tytuł przyciąga uwagę. Bizarre to słowo pochodzące z języka francuskiego i oznaczające coś dziwnego, niezwykłego, śmiesznego. Część opowiadań toczy się w rzeczywistym świecie, niektóre w wyimaginowanym. Oba światy pisarka, w swoim niepowtarzalnym stylu, zgrabnie przeplata i łączy. Każde z opowiadań przedstawia, jak zawiłe mogą być ludzkie losy i że nic w życiu nie jest takie oczywiste. Człowiek, którego widzisz, nie dlatego istnieje, że go widzisz, ale dlatego, że to on na ciebie patrzy. Autorka pisze o względności wszechrzeczy i o tym, że wszystko zależy od strony, z której patrzymy na dane przedmioty, zjawiska, ludzi. Widać w tym zarówno jej dystans do świata, jak i do samej siebie. Uważa, że są rzeczy gorsze niż śmierć, na przykład trwanie w codzienności, która jest nie do zniesienia. Niektóre z opowiadań są jakby niedopowiedziane, z powodzeniem mogłyby stać się zalążkiem dłuższej historii. Cały zbiór jest jednolity pod względem artystycznym, stylistycznym i językowym, różnica pojawia się w jakości opowiadań oraz ich tematyce. Jedne są pod tym względem lepsze, drugie ciut gorsze, jedne ciekawsze, inne nieco mniej, ale dzięki tej różnorodności każdy może znaleźć tutaj coś dla siebie.
Mnie najbardziej przypadło do gustu opowiadanie Przetwory. To opowieść o matce, która tak kocha i przewiduje, że wybiera dla swojego syna coś, co wydawałoby się straszne, ale tak naprawdę dla niego okazuje się być wybawieniem. Tokarczuk pisze, że matki bezwarunkowo kochają swoje dzieci, po to zresztą są, żeby kochać i wybaczać. Ta opowieść według mnie idealnie ukazuje niezwykłą, choć makabryczną zapobiegliwość matki.
Olga Tokarczuk potrafi prowadzić narrację w taki sposób, że czytelnik podąża za nią jak zaczarowany. Snuje niesamowite wizje przyszłości: klonowanie, żywność hodowana w inkubatorach, bakterie rozkładające plastik, eony, egony, egotony, transfugacja. Pisarka to wszystko skrzętnie zbiera, przyprawia dużą dozą czarnego humoru i gotuje w jednym kotle, mieszając pięknym językiem, stylem, niebanalną treścią jak warząchwią, a rezultatem tego jest wyśmienita literacka potrawka. Czy jednak będzie to lektura smaczna czy niestrawna, o tym już muszą Państwo przekonać się sami.
Małgorzata Koźma Biblioteka Kraków