Maja Lidia Kossakowska powraca do swego sławnego cyklu „Zastępy Anielskie” po prawie siedmiu latach z trzecią powieścią, i podobnie jak druga jest ona podzielona na dwa tomy. Po lekturze „Zbieracza Burz” można było mieć pewne obawy co do kondycji serii, ale lektura pierwszej połowy „Bram Światłości” okazuje się przyjemniejsza od poprzedniczki, choć poziomem niestety nie dorównuje „Siewcy Wiatru”. Świetlista Sereda, podróżniczka i antropolog, dawna podopieczna Pana Tajemnic przynosi Królestwu wieść najwyższej wagi. Podczas podróży po Sferach Poza Czasem obcowała z emanacją samego Boga. Ową wieść od razu po powrocie zanosi Razjelowi, który następnie informuje Gabriela i mimo początkowych kontrowersji, regent postanawia zorganizować tajną wyprawę. Chce sprawdzić, czy Świetlista mówiła prawdę, czy też mają do czynienia z powrotem Antykreatora. W ekspedycji badaczce pomagać ma niesławny Daimon Frey, Abaddon Niszczyciel, formalny dowódca wyprawy, służący anielicy radą i - przede wszystkim - mieczem, a ten często wyskakuje z pochwy. W przypadku pierwszego tomu „Bram Światłości” ewidentnie mamy do czynienia z przygodową powieścią drogi, podczas której bohaterowie zatrzymują się w charakterystycznych miejscach, poznając nieznaną dotychczas część tego uniwersum. Jednak większość wydarzeń w konkretnych lokacjach ma raczej charakter krajoznawczy, aniżeli sensacyjny czy - wspomniany już - przygodowy. Nie brakuje w książce wprawdzie scen walk, starć, a nawet epizodów batalistycznych (rzecz jasna, w mikroskali, nie zaś tak jak w „Siewcy Wiatru”), aczkolwiek częściej przyjdzie czytelnikom śledzić wymiany zdań, słowne konfrontacje czy charakterystyki krajobrazu, które sprawiają, że niejednokrotnie odnosi się wrażenie książki przegadanej, rozwlekłej, lecz to złudne wrażenie, bowiem większość takich elementów wnosi trochę do fabuły utworu.