W ostatnim tomie Królów przeklętych poznajemy nie tylko ostatnie dzieje Roberta, skazanego na tułaczkę, walczącego i kochającego jak zawsze – całkowicie i nieodwołalnie, ale też ostatniego z Kapetyngów – Karola IV Pięknego, oraz dwóch pierwszych Walezjuszy – Filipa VI i Jana II Dobrego. Traf chce, że z tej trójki żaden władca nie odznaczał się wyjątkowymi zdolnościami przywódczymi – Kapetyng był królem-marionetką, Filip średnio radził sobie z prowadzeniem wojen (choć był niezłym rycerzem) i dbaniem o sprawy państwa (dostał srogi łomot pod Crecy i utracił Calais), a na dodatek jego rządy to okres początku epidemii czarnej ospy; Jan musiał rządzić wyniszczonym krajem, nie potrafiąc sobie odmówić życia w przepychu i przegrywał bitwy, które powinien był wygrywać (co skończyło się jego niewolą). Jak widać – szczęścia to Francja w tym okresie do swych królów nie miała… Szczęście ma jednak czytelnik, który po raz kolejny zanurzyć się może w świecie literackiej fantazji, która w 99% składa się z historycznej prawdy. Zanurzyć i czerpać niesamowitą radość z czytania, podglądania tajemnic alkowy, wyobrażania sobie bitewnego zgiełku i rozmyślania nad przewrotnością losu. A przy okazji może śledzić końcowe losy bohaterów, których zdołał poznać i polubić w poprzednich tomach Królów przeklętych. Niestety wszystko kiedyś musi się skończyć. Druon jednak nie pozostawia czytelnika w niewiedzy, co do dalszych losów państwa. Ustami i piórem kardynała de Perigold, opowiada dalsze losy Francji i jej mieszkańców, spinając całość historii naprawdę interesującą klamrą. Tu warto zwrócić uwagę, że ta część jest napisana nieco inaczej, bowiem narratorem jest sam bohater. I, szczerze mówiąc, jest to pomysł przedni, pokazuje bowiem, że to losy dalsze, na które spoglądać można w sposób zupełnie inny, szczególnie w sytuacji, gdy nie jest się w nie bezpośrednio zaangażowanym.