Życiorysta Janusza Rudnickiego składa się z trzech części: W stronę biografii, W stronę recenzji oraz Miejsca. Krótka, ironiczna forma literacka, w której specjalizuje się Rudnicki, zahacza o felieton, miejscami pachnie pastiszem, czasem jego teksty to eseje. Pierwsza część składa się z historii życia znanych osób, takich jak bracia Grimm, Ryszard Wagner, Franz Kafka, Angela Merkel czy Danuta Wałęsa, opisanych na podstawie wydanych biografii. Są to jednak życiorysy „inaczej”, z dużą dozą humoru, i jedyne, co mają wspólnego z tradycyjnymi portretami, to chronologia wypadków. Autor postawił sobie za zadanie nie tylko odkurzyć hagiograficzne księgi z nudy i natłoku treści, lecz także oczyścić je z lukru i pompatyczności. Szuka w nich tego, co z reguły jest sprowadzane na dalszy plan - jak sam pisze, „węszy” za codziennością, za zwyczajnym życiem opisywanych postaci. Ta codzienność wkracza także do języka Rudnickiego - wszędzie, gdzie czai się patos, pisarz ucina go dosadnym, a często niedwuznacznym komentarzem. Eseizujące opowieści przeplatane są masą dygresji, odwołań i porównań. Niby mimochodem, dość zdawkowo Rudnicki jak z rękawa sypie skojarzeniami - tu szczypta filozofii, tam odrobina mitologii, tu jakieś nawiązanie do popkultury. Najcenniejsze i najzabawniejsze są chyba jednak te, które stworzył sam autor (porównanie Wagnera i jego żony do prasowalnicy i żelazka). Subiektywizm w dużych ilościach, może nawet egocentryzm, ale kochanego ciała nigdy za wiele. Życiorysta to przede wszystkim zbiór portretów postaci, także tych ujawniających się w książkach, w spisanych biografiach. Równocześnie Rudnicki nie zważa na świętości kanonu literatury i bez skrupułów wytyka dziury w każdej z omawianych opowieści, anegdocie czy biografii. Robi to jako uważny, dowcipny i zaangażowany czytelnik - i nie bez prawdziwej uciechy!