Newralgiczne, krwawiące punkty na osi historii zmuszają do przyklejania coraz to nowych opatrunków. Nie po to bynajmniej, by załagodzić ból, oswoić go czy pogodzić się z jego koniecznym istnieniem - są sprawy, które wymagają nieustannego rozdrapywania, nieustannego badania, wiecznego rozpamiętywania. W świadomości mieszkańców postdemoludów charakter taki ma okres praktycznego doświadczania miłości człowieka do człowieka, wyrażanej czynną komuną, bestialskim braterstwem. Sigitas Parulskis (ur. 1965) jest wybitnym litewskim prozaikiem, poetą i dramaturgiem. Jego sztuka Cavewoman - kobieta jaskiniowa grana jest aktualnie, z wielkim powodzeniem, w warszawskim Teatrze Bajka. Opublikowana w 2002 roku powieść Trzy sekundy nieba Parulskisa szybko znalazła się na czele listy rodzimych bestsellerów literackich. Uznana została za jeden z istotnych głosów na temat litewskiej współczesności, a w ślad za tym niebawem przełożona na kilka europejskich języków. We wspomnieniach bohatera utworu ożywają zarówno młodzieńcze, potajemne wędrówki po zamkniętych na głucho lub zamienionych w magazyny barokowych kościołach wileńskich, jak i późniejsza, upokarzająca służba wojskowa w radzieckim garnizonie stacjonującym na terenie byłego NRD, a także wypadki roku 1990 - czasu Sajudisu i tzw. Śpiewającej Rewolucji. Kreśląc obraz człowieka zagubionego na krętych ścieżkach Historii, poszukującego swej tożsamości, Parulskis nie przebiera w środkach wyrazu, proponując czytelnikowi prozę surową, niestroniącą od drastyczności, szczególnie w opisach męskiego świata koszar i poligonu.