Bo to nie jest zwyczajny dziadek - to Superdziadek. Dziadek Felicjan jest stomatologiem, ale bywa często, a może przede wszystkim, aktorem. Nie, nie w prawdziwym teatrze, tylko w tym domowym. Dziadek przebiera się więc za najdziwniejsze postacie, robi babki z piasku, bawi się w berka z przyjaciółmi swojej wnuczki, pichci wiśniowe konfitury, uwielbia odwiedziny w ogrodzie zoologicznym, w lesie odnajduje skarb, no i ratuje tonącą Lukrecję, wcale się tym nie chwaląc. Pan Felicjan ma również inne zdolności: potrafi ugotować zupę mydlano-pomidorową i z bułki tartej zrobić kaszkę z czekoladą, a także przyszyć guzik na kurzej nóżce. Superdziadek ma superwnuczkę, która opiekuje się nim, gdy skręcił nogę i która nie lubi się nim dzielić i jest o niego bardzo zazdrosna. I wcale się jej nie dziwię. To przecież dziadek, któremu należy się superportret. I chociaż babcia Krysia oraz córka Urszula nie zawsze rozumieją „niedorosłe” zachowanie naszego bohatera, to jest to naprawdę najbardziej wymarzony i najniezwyklejszy dziadek na świecie. Wszystko w tej książce jest super, jak zdążyliście się już zorientować. No tak, bo nie dość, że Irena Landau stworzyła czternaście przezabawnych opowieści o niezwykłym dziadku, zilustrował je następnie Artur Gulewicz, to jeszcze przepięknie ubrało ją w wydawniczą kreację Wydawnictwo Literatura. Kolejny tom z serii „Poduszkowce” zachwyca zgrabnym formatem, piękną okładką, która kusi, by natychmiast rozpocząć literacką przygodę oraz bardzo dobrym gatunkowo papierem. Ilustracje są przecudnej urody, swoją dynamiką oddają charakter superdziadka i jednocześnie współgrają z zabawną treścią. Duża, miejscami zróżnicowana czcionka zachęca do samodzielnego czytania, a na końcu książki autorka zachęca do narysowania swojego superdziadka. Opowieści kipią humorem - sytuacyjnym, słownym i ilustracyjnym.