Seria „Frontiers” opowiada o losach żołnierza Andrewa Graysona, który niby nie jest jakimś szalonym zawadiaką, niby poszedł do wojska, by uciec z przeludnionych, wyniszczanych przemocą dzielnic socjalnych - bo armia oferowała solidny wikt i opierunek - ale za to ma talent do pakowania się w kłopoty. Jak to w powieści, Grayson co rusz trafia w ogień wydarzeń, ale i wychodzi z nich zawsze zwycięsko, mniej lub bardziej pokiereszowany. Tom pierwszy skupiał się przede wszystkim na ciężkim szkoleniu armijnym, a potem na działaniach bojowych w obrębie Ziemi - czy to w akcjach przeciw Związkowi Chińsko-Rosyjskiemu, czy też pacyfikowaniu dzielnic socjalnych, z których sam bohater się wywodzi. Jednak finał „Poboru” przynosi nam zaskakujące, pierwsze spotkanie z obcą rasą, która stanowi olbrzymie zagrożenie dla Ziemi, zajmując bez trudu kolejne, skolonizowane przez Ziemian planety i wypierając ich z opanowanych systemów. W tomie drugim - „Ewakuacji” - której akcja toczy się kilka lat po wydarzeniach z „Poboru” - Ziemia przegrywa na całej linii, tracąc kolejne przyczółki i boleśnie uświadamiając sobie bezradność swoją i całego swojego arsenału, który nie ma najmniejszych szans z okrętami obcych. Oczywiście w centrum wydarzeń jest nasz bohater, Andrew, który - tradycyjnie - wpada w kłopoty, przypadkowo zawsze znajdując się tam, gdzie dzieje się najwięcej. Ale cóż, takie są reguły popkulturowej prozy, z których Kloos korzysta nad wyraz chętnie. Proza Kloosa to nie wyszukana literatura, ale proste, dynamiczne czytadło - i jako takie sprawdza się doskonale. Autor stawia na dynamizm i akcję, co doskonale sprawdza się przy tematyce, jaka podejmuje. Skupia się na losach prostych żołnierzy, mocno w pewien sposób ich gloryfikując, jednocześnie akcentując swoją niechęć do wysokich szczebli dowodzenia, gdzie zazwyczaj pojawiają się ludzie niemający wiele pojęcia o rzeczywistej walce. Niby tendencyjne ujęcie tematu, ale jednak nie drażni, nie odpycha. Jest dobrze przedstawione, zgrabnie wplecione w fabułę, a jednocześnie rodzi sympatię dla głównego bohatera, który kreowany jest na typowego przeciętniaka, mającego przede wszystkim mnóstwo szczęścia. Na pochwałę zasługuje przede wszystkim realizm wojennych działań i walk pomiędzy Wspólnota Północnoamerykańską, a Związkiem Chińsko-Rosyjskim. Nawet w obliczu tak wielkiego zagrożenia, jak eksterminująca zajęte przez ludzi systemy rasa obcych te dwa skonfliktowane państwa nie potrafią zaniechać walk, wydzierając sobie nawzajem najmniejsze ochłapy planet, które w domyśle i tak niedługo stracą na rzecz obcej rasy, z która prawie nie sposób walczyć. Ludzkie zamiłowanie do wzajemnej walki i nieumiejętność odłożenia na bok polityki w celu przeciwstawieniu się większemu zagrożeniu jest aż nadto realna, co tylko działa na korzyść powieści. Stanowi cz. 2 cyklu pt.: "Frontlines", poprzedmioa część pt.: "Próba", a następna pt.: "Natarcie".