Wiele demonów [Dokument dźwiękowy]

308252

Audiobook

W koszyku

oceń

(Czytelnia Polska)

Autor

Pilch Jerzy (1952-2020) Radziwiłowicz Jerzy (1950- )

Forma i typ

Audiobooki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Gatunek

Powieść Powieść obyczajowa Audiobooki Dokumenty dźwiękowe

„Wiele demonów” zabiera nas w znajome klimaty, do kręgu swojskich bohaterów. Choć nazwa miejscowości może mylić, to doskonale Sigłę umiemy umiejscowić na mapie luterskiej Polski. To miejscowość wypoczynkowa w księstwie cieszyńskim, tuż obok dobrze nam znanych („Narty Ojca Świętego”) Granatowych Gór. A i postaci żywcem wzięte z innych wiślańskich opowieści Pilcha – Pan Naczelnik, starka Zuzanna, tylko ksiądz Wantuła musiał zostać zastąpionym przez nowego pastora. O owego właśnie księdza Mraka się rozchodzi. A ściślej mówiąc, nie tyle o niego samego, jak o młode Mrakówny, dwie córki pastora - Olę i Julę. Dziewczęta, które powinny zapewne w parafii świecić przykładem, przysparzają nie lada problemów swoim rodzicom. Nic standardowego, siostry Mrakówny są na zwykłe chuligańskie wybryki zbyt wyrafinowane i zanadto mądre. Zacznijmy od czytania ksiąg zakazanych, zacznijmy od nieziemskich imprez pod nieobecność pastorostwa. Ale to jeszcze nic w porównaniu ze zgryzotami, jakie siostry mają dla ojczulka w planach. Starsza, Jula, w dzień wigilijny zjawia się ze swoim chłopakiem katolikiem. A młodsza, Ola, po prostu znika. Stąd kryminalno-luterski wydźwięk książki, choć nie przez całą powieść Ola jest zaginiona, choć nie przez całą powieść Oli się szuka.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

BARWNA (młodzież)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. AM Pil (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga dotycząca uczestników/wykonawców

Czyta Jerzy Radziwiłowicz.

Uwaga dotycząca daty, czasu i miejsca zdarzenia

Nagrano w Studio Nagrań Psalm.

Uwaga dotycząca wymagań systemowych

Nagranie w formacie mp3.

Recenzje:

Wszyscy lubimy i umiemy snuć narracje, ale jak pan opowiada to jest prawdziwe święto opowieści! - mówi prezes Tlołka do organisty Somnambulmeistra.
Najnowsza powieść Jerzego Pilcha jest właśnie takim prawdziwym świętem opowieści – mądrej i rozbuchanej, snutej arcybogatym językiem, pełnej zaskakujących zdarzeń i smakowitych detali, pogrążonej w magicznej atmosferze, panoramicznej niczym „Sto lat samotności”, zaludnionej tyleż swojskimi, (...) co dziwacznymi, osobliwie zabawnymi postaci, jakich pozazdrościłby Fellini z „Amarcordu”, a zarazem mówiącej o sprawach ważnych, najważniejszych, ostatecznych.
Pilch przenosi nas w tuż postalinowskie czasy lat pięćdziesiątych, do Sigły, położonej - jakże by inaczej - na ukochanym przez autora luterskim Śląsku Cieszyńskim.
Do miasteczka – ku powszechnemu zdumieniu – zjeżdża Jula Mrakówna ze swym katolickim narzeczonym. Kto ją przenocuje? Bo przecież nie wstrząśnięty ojciec, pastor Mrak! Co stało się z jej siostrą Olą, w tajemniczy sposób zaginioną? Żeby ją chociaż porwali esbecy, ale towarzysz Goniec zaprzecza! Czy miejsce jej pobytu wskaże Fryc Moitschek, który nawet jak nie był stuprocentowym cudotwórcą – miał dar? Kim jest mężczyzna w czarnym owerolu, który wszedł do willi świętej pamięci doktora Nieobadanego i nie wyszedł?
Dawkując czytelnikom sekrety i - po części sensacyją - intrygę, Pilch zagląda zarówno do domów jak i do głów swych bohaterów, bywa tyleż czuły i delikatny, co pikantny i bezlitosny, dowodząc, że człowiek sam sobie zagraża, a jak człowiek sam sobie zagraża - nie ma gorzej…Z charakterystycznym „pilchowym” humorem snuje zwykłe-niezwykłe historie mieszkańców Sigły, a zewsząd słychać, ten co zawsze, głęboki i majestatyczny oddech kosmosu nad dachem.
Ów „oddech” – pytania o sens życia, śmierci, wiary, Boga, miłości, cierpienia, o sens wielu demonów, które nasze historie opowiadają – unosi się nad całą powieścią, pełną niezapomnianych sytuacji, wysnuwanych często z pozornie nieznaczącego zdarzenia. Chichoczemy czytając jak pan Naczelnik usiłuje pocałować w rękę histerycznie niechetną temu starkę Zuzannę, jak ucztują i kłócą się nad trumną pana Wzmożka, której nie sposób wynieśc z domu, jak grają na grzebieniach i butelkach: Tango zatrata. Tango bakelit i tango szkło.
Niepostrzeżenie, raz po raz, ten chichot zmienia się w charkot, śmiech więdnie nam w gardłach, także przy zaskakującym, niesamowitym zakończeniu powieści. Nie ma już tamtego świata. I naszego też kiedyś nie będzie. Nas nie będzie. Nie chcemy tego wiedzieć, choć każdy musi się wreszcie z tym zmierzyć. I Pilch swoją ważną, całkiem niewesołą książką–księgą w przejmujący sposób nam w tym pomaga.
I jest tak, że wreszcie rozumiesz starych pisarzy, którzy pisali o niepojętej rozpaczy zostawienia wszystkiego. Pożegnaj sosnę na piaszczystym wzgórzu, pożegnaj smagłe ciało, pożegnaj hokej, pożegnaj sztruksową marynarkę – teraz rozumiesz; tysiąc razy lepiej było, jak się nie rozumiało. Żyjesz? Tak jest! Umieranie zaczęło się na dobre.