W kuchni mojej babci stał przed laty kredens. Zniszczony, z wyszczerbionymi szybkami, pamiętał niejedną przeprowadzkę, słyszał niejeden śmiech i widział niejedne łzy. Przepastny, z licznymi szufladkami i półkami, był niemym świadkiem narodzin i śmierci, jedynym trwałym elementem w szalonym życiu. Pewnego dnia kredens zniknął, zastąpiony przez nowoczesną zabudowę, bezosobowe meble „na wymiar”, pozbawione duszy i bez serca. Do dziś wspominam ten mebel, obiecując sobie, że pewnego dnia odnajdę podobny, a wówczas wrócą do mnie wspomnienia z dzieciństwa i zapach babcinej kuchni, pełnej wypieków i konfitur. Autorka przedstawia czytelnikom Kornelię Goździcką, szesnastolatkę, uczennicę pierwszej klasy liceum. Pozornie nie różni się ona niczym od swoich rówieśników, nie przepada za szkołą, pełną bylejakości, uprzedzeń i schematów, przejawiając zainteresowanie wyłącznie literaturą i historią. Nie może porozumieć się z matką, a także z ojczymem. Jednak o jej sekretach, obawach czy marzeniach wie nie najlepsza przyjaciółka, ale kartka papieru, na którą dziewczynka przelewa wszystkie swoje myśli. Nałogowo zapisuję różne rzeczy. Inaczej chyba bym zwariowała. To taki mój sposób na przetrwanie – mówi Kornelia, zaś my przekonujemy się, jak ciężkie musi być życie pod jednym dachem z ojczymem, niespełnionym dramaturgiem, którego pracowitość nie jest w stanie nadrobić braku talentu. Swoje frustracje wyładowuje na żonie oraz Kornelii, poniżając je bądź ostentacyjnie ignorując. Każda z nich inaczej radzi sobie z tą psychiczną przemocą – mama dziewczynki stała się typową ofiarą toksycznego związku, usłużną i cichą, spełniającą każdy rozkaz pana i władcy. Królująca na salach sądowych pani mecenas w domu zostaje sprowadzona do roli bezwolnej istoty, której każda chwila podporządkowana jest mężowi. W swoim zaślepieniu nie zauważa nawet cierpienia córki, jej wycofania oraz braku jakiegokolwiek życia towarzyskiego.