Barwny opis odwrotu Niemców na linię Zygfryda, podejmowanych przez wojska sprzymierzone kolejnych ataków, przybycia pierwszych oddziałów amerykańskich, ostatniej niemieckiej próby wygrania wojny podczas ofensyw wiosennych, nowej formy współpracy aliantów oraz ich wielkich zwycięstw w 1918 roku. Po brutalnych bitwach pod Verdun i Sommą wojska sprzymierzone usiłowały zakończyć wojnę na froncie zachodnim w 1917 roku. Rozpoczęły szeroko zakrojoną ofensywę francuską w Szampanii, wspartą ofensywą brytyjską pod Arras na północy. Ataki nie przyniosły oczekiwanych rezultatów, a w wojsku francuskim rozpoczęła się seria buntów. W rezultacie ciężar głównych walk prowadzonych do końca roku wziął na siebie Brytyjski Korpus Ekspedycyjny i stoczono trzecią bitwę pod Ypres, bardziej znaną jako bitwa pod Passchendaele. Starcie to przerodziło się w bezwzględną rzeź we flandryjskim błocie, a sprzymierzonych pod koniec 1917 roku napawało nadzieją już tylko pojawienie się pierwszych oddziałów amerykańskich oraz dobrze rokujące na przyszłość, nadzwyczaj udane natarcie wojsk pancernych podczas bitwy pod Cambrai. W roku 1918 zdesperowani Niemcy przeprowadzili ofensywy wiosenne, aby pokonać sprzymierzonych przed przybyciem kompletnych wojsk amerykańskich. Atak był bliski powodzenia, ale w końcu załamał się w obliczu dużego oporu i problemów logistycznych. Po bitwie pod Amiens sprzymierzeni kontynuowali natarcie: Brytyjczycy we Flandrii, a Francuzi i Amerykanie w rejonie Mozy i Argonnów. We wrześniu Niemcy zdali sobie sprawę, że przegrają wojnę, więc postanowili zawrzeć pokój, zanim oddziały aliantów wkroczą na niemiecką ziemię. Zawieszenie broni weszło w życie 11 listopada 1918 roku o godzinie 11.00, choć wojnę oficjalnie zakończyło podpisanie traktatu wersalskiego w czerwcu 1919 roku.